De staatssecretaris van Financiën heeft een voorgenomen uitvoeringsbesluit bekend gemaakt. Hierin staat dat financiële instellingen identificatie- en rapportageprocedures moeten inrichten om vast te stellen of klanten hun woonplaats voor belastingdoeleinden in het buitenland hebben. Daarbij wordt onderscheid gemaakt tussen bestaande en nieuwe producten.
Bestaande producten
Financiële instellingen zijn verplicht om doorlopend in hun administratie na te gaan of er aanleiding is om te veronderstellen dat een klant zijn fiscale woonplaats in het buitenland heeft. Bijvoorbeeld als in het klantdossier:
1) staat dat de klant in het buitenland woont;
2) een actueel post- of woonadres in het buitenland is opgenomen;
3) alleen buitenlandse telefoonnummers staan;
4) staat dat gelden naar het buitenland overgemaakt moeten worden;
5) een volmacht of tekenbevoegdheid aan iemand in het buitenland is gegeven; of
6) gebruik wordt gemaakt van een ‘per adres’ in het buitenland
7) voor ‘entiteiten’ (vaak rechtspersonen) in de administratie staat dat de plaats van oprichting in het buitenland is.
Als één van deze indicatoren wordt aangetroffen, kan de instelling verplicht zijn om gegevens door te geven aan het land dat mogelijk de fiscale woonstaat is. Voor op 31 december 2015 bestaande producten zijn instellingen verplicht om na te gaan of deze indicatoren bij klanten aanwezig zijn. Gegevens hoeven niet aan een buitenlandse Belastingdienst doorgegeven te worden, als uit een verklaring van de klant blijkt dat de fiscale woonplaats alleen in Nederland is. Voor producten met een waarde van meer dan $ 1.000.000 moet de instelling ook papieren dossiers controleren op deze indicatoren en navraag doen bij relatiemanagers. Als de klant een entiteit is, geldt een vrijstelling voor de aanlevering tot een waarde van $ 250.000, zolang de waarde niet groter is dan dit bedrag.
Nieuwe producten
Voor na 31 december 2015 af te sluiten producten is de klant verplicht om te verklaren wat zijn fiscale woonplaats is. De instelling moet de verklaring van de klant in de administratie opnemen.
(Bron: Ministerie van Financiën, Uitvoeringsbesluit identificatie- en rapportagevoorschriften Common Reporting Standard (concept))
Noot:
In het kader van de aanpak van internationale belastingfraude en belastingontduiking is een wereldwijde standaard ontwikkeld voor internationale uitwisseling van financiële gegevens. Ongeveer honderd landen -waaronder Nederland- gaan op basis van deze standaard onderling gegevens uitwisselen. Met deze regelgeving worden onder meer verzekeraars en banken verplicht om de internationale regels toe te passen en meer informatie in te winnen over hun klanten. Voor klanten betekent het concreet dat naar aanvullende informatie kan worden gevraagd. Bijvoorbeeld in welk land zij voor fiscale doeleinden als inwoner worden gezien en wat het fiscaal identificatienummer is.